اکنون که با مبانی هر دو رویکرد آشنا شدیم، می‌توان معماری سنتی و معماری دیجیتال را در چند محور اساسی مقایسه کرد. نخست از لحاظ فرآیند طراحی: در معماری سنتی تمام طراحی به صورت دستی و روی کاغذ انجام می‌شد و متکی به ابزارهای سنتی مانند قلم، کاغذ، خط‌کش و پرگار بود . این روش اگرچه حس هنری و خلاقیت فردی را مستقیماً وارد کار می‌کرد، اما به طور طبیعی زمان‌بر بود و در انتقال همه جزئیات به طرح نهایی محدودیت داشت . در مقابل، معماری دیجیتال با تکیه بر رایانه و نرم‌افزارهای طراحی، این امکان را به معماران داد که طرح‌های خود را بسیار سریع‌تر و دقیق‌تر ترسیم کنند . به عنوان مثال، تکمیل یک طرح معماری جامع که به روش سنتی ممکن بود چندین سال به‌طول بینجامد، با استفاده از طراحی دیجیتال در عرض چند ماه یا حتی چند هفته امکان‌پذیر شد . همچنین دقت ترسیمات دیجیتال بسیار بالا است (در حد کسری از سانتی‌متر)، در حالی که در روش دستی احتمال خطای انسانی همواره وجود دارد. از بُعد پیچیدگی طرح‌ها نیز تفاوت چشمگیر است؛ معماری سنتی عموماً با احجام هندسی ساده‌تر و فرم‌های تکرارشونده سر و کار داشت، در حالی که معماری دیجیتال می‌تواند احجام کاملاً آزاد، منحنی و پیچیده را طراحی و اجرا کند که پیش‌تر تصورشان دشوار بود. دومین محور مقایسه، سرعت و بهره‌وری در اجراست. در روش‌های سنتی، فرایند ساخت ساختمان‌ها بسیار پرزحمت و طولانی بود و به نیروی کار انسانی زیادی نیاز داشت که طبعاً هزینه‌ها را بالا می‌برد . معماری دیجیتال با آوردن فناوری به کارگاه‌های ساختمانی (از قبیل دستگاه‌های برش خودکار، پرینت سه‌بعدی قطعات، مدیریت زمان‌بندی توسط نرم‌افزار و غیره) توانسته سرعت ساخت‌وساز را افزایش داده و از اتلاف زمان و منابع جلوگیری کند . البته این به معنای نفی کامل روش‌های سنتی نیست؛ همچنان در بسیاری مناطق – به ویژه مناطق روستایی یا پروژه‌های کوچک – ساخت‌وساز به شیوه سنتی رواج دارد و حتی مطلوب شمرده می‌شود . علت آن است که در این موارد نیازی به سازه‌های بسیار پیچیده یا فناوری‌محور وجود ندارد و معماری سنتی پاسخ‌گوی نیازها هست . به عبارت دیگر، کاربرد هر دو رویکرد بسته به مقیاس و ماهیت پروژه می‌تواند متفاوت باشد. معماری دیجیتال در پروژه‌های بزرگ‌مقیاس، طرح‌های غیرمعمول یا زمانی که سرعت و دقت بالا اولویت دارد، بسیار کارآمدتر و منطقی‌تر است . در مقابل، معماری سنتی برای پروژه‌های کوچک، بناهای بومی و شرایطی که تأکید بر مصالح محلی و نیروی کار بومی است گزینه‌ای مناسب و مقرون‌به‌صرفه به شمار می‌آید.

سومین جنبهٔ مقایسه مربوط به کیفیت طراحی و تجربه فضایی است. معماری سنتی طی قرن‌ها تکامل یافته و به نوعی عصارهٔ خرد جمعی و سازگاری با بوم‌و‌فرهنگ را در خود دارد؛ فضاهای سنتی اغلب دارای مقیاس انسانی، تناسبات خوشایند و حس «روح مکان» هستند که حاصل دست‌ساز بودن و توجه به جزئیات در آنهاست. در سوی مقابل، معماری دیجیتال امکان خلق فرم‌های نوآورانه و بی‌سابقه را فراهم کرده و مرزهای زیبایی‌شناسی را گسترش داده است. با این حال، برخی انتقادات نیز متوجه معماری دیجیتال است؛ منتقدان معتقدند تکیهٔ زیاد بر الگوریتم‌ها و نرم‌افزار ممکن است به طرح‌هایی منجر شود که فاقد بُعد انسانی و زمینه‌گرایی باشند . برای مثال، اگر صرفاً به خروجی کامپیوتر اعتماد شود، امکان دارد فرم‌های خلق‌شده از نظر بصری سرد و بی‌روح جلوه کنند یا الگوهای تکراری در آن‌ها دیده شود . همچنین چالش هماهنگی این فرم‌های بدیع با بافت تاریخی یا قوانین شهرسازی از موضوعاتی است که معماران دیجیتال باید مد نظر قرار دهند . در مقابل، مدافعان رویکرد دیجیتال تأکید می‌کنند که این فناوری‌ها ابزارهایی در دست معمار هستند و در صورت استفاده آگاهانه می‌توانند طرح‌هایی خلق کنند که هم نوآورانه و هم انسان‌محور باشند. از سوی دیگر، طرفداران معماری سنتی نیز می‌پذیرند که نمی‌توان جلوی پیشرفت فناوری را گرفت و برای حل مسائل پیچیدهٔ دنیای امروز، به‌کارگیری ابزارهای دیجیتال اجتناب‌ناپذیر است.